Η Ανοιχτή Γραμμή είναι ένα ωραίο, σύγχρονα δομημένο μυθιστόρημα, με ενδιαφέροντες αιφνιδιασμούς του αναγνώστη, και μαζί μια προσωπική κατάθεση για το τι μπορεί να σημαίνει η επιστημονική ή επαγγελματική ενασχόληση με τις ψυχές των άλλων.

Το μυθιστόρημα διαβάζεται απνευστί σαν ψυχολογικό θρίλερ και αποτελεί την ελληνική εκδοχή στην κατά Γιάλομ λογοτεχνία. Με τρόπο αριστοτεχνικό και γοητευτικό η Τατιάνα Αβέρωφ ξεφλουδίζει τις πολλαπλές εκδοχές της μιας και μοναδικής ιστορίας, σκιαγραφώντας με στιβαρό τρόπο την εύθραυστη πραγματικότητα δυο γυναικών που αποτελεί κατ’ ουσίαν τη ζωή μονάχα της μιας. Ένα βιβλίο, εν τέλει, για όλους μας άκρως αποκαλυπτικό, διότι «χρόνια και χρόνια ζούμε με κλειδωμένα τα μισά δωμάτια στο οικοδόμημα του εαυτού μας».

Η Αβέρωφ συνταιριάζει λειτουργικά την περιπέτεια και τη μαθητεία της Λήδας με τις περιπέτειες και τη μαθητεία των επισκεπτών του Κέντρου, αναδομεί με χιούμορ και ταυτοχρόνως με περίσκεψη την αλαζονεία ή τις ευκολίες του ψυχοθεραπευτικού ιδιώματος (δείχνοντας πόσο εύκολα μπορεί να εκτραπεί στη θεολογία και στη χυδαία μεταφυσική), και αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα ως προς τη δυνατότητα έλευσης μιας πραγματικής ψυχικής κάθαρσης.

Είναι κρίμα για ένα βιβλίο που διαθέτει έξοχες μεταβάσεις από το ένα κεφάλαιο στο άλλο, λογοτεχνικότατη χρήση ψυχολογικών συμβόλων, ζωηρά χρωματισμένες σκηνές από την παιδική ηλικία, συναρπαστικές περιγραφές (όπως η κάθοδος από το κρεβάτι της μικρής Λήδας και η ανίχνευση στο σκοτάδι), για ένα βιβλίο που είναι αξιόλογο στο φανέρωμα της «ένδον» ζωής, ταυτόχρονα, να είναι τόσο χλωμό, αναιμικό στην προσέγγιση αυτού που υπάρχει απέναντι.

Ιδιαίτερα προβληματικά είναι τα μέρη όπου πρωταγωνιστεί η παραμάνα. Αν τα υπόλοιπα κεφάλαια θύμιζαν κάτι από τις πρόσφατες ομαδικές ψυχοθεραπείες του Γιάλομ στη «Θεραπεία του Σοπενχάουερ», εδώ το παραμυθένιο κλίμα σε συνδυασμό με το φασματικό εραστή που κατατρύχει την Αγγλίδα, φαίνεται να προέκυψε από τη μείξη των μαγικών της Μαίρης Πόπινς με ολίγον από «Στρίψιμο της βίδας».

Η Αβέρωφ αποδεικνύεται ιδιαιτέρως αποτελεσματική όσον αφορά της δημιουργία μιας παραμυθένιας ατμόσφαιρας στις ενότητες της μνήμης και της ζωής της γκουβερνάντας – που παραπέμπει στο υπερφυσικό του πρώτου της μυθιστορήματος. […] Κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη όσον αφορά την εξέλιξη της εξέγερσης της πρωταγωνίστριας, και τον αναταμείβει με ένα τέλος που συνδυάζει το happy end με τη λύση της τραγωδίας. Ένα πολύ ενδιαφέρον, σύγχρονο μυθιστόρημα.

Με μια χορευτική ευλυγισία, η γλώσσα μεταπλάθεται, μεταλλάσσεται ακολουθώντας χρόνους, τόπους, κοινωνικές τάξεις, ηλικίες, εθνικότητες. Γίνεται νηπιακή, βρεφική, ενήλικη, γλώσσα της δεκαετίας του ’70, του 2004, της ειρωνίας, της αμεριμνησίας, του γέλιου. Υπάρχει άφθονη δόση χιούμορ – μια μεγάλη αρετή– όταν μάλιστα σε κάθε στιγμή καιροφυλακτεί η συγκίνηση και το συναίσθημα, που ποτέ δεν ευτελίζεται σε στείρο και φτηνό συναισθηματισμό.